Na zachód od Gdańska w odległości 32 km w malowniczej krainie zwanej Szwajcarią Kaszubską leży miasto Kartuzy. Wydarzenia historyczne, a zwłaszcza okrucieństwo I Wojny Światowej pozostawiły tutaj swoje piętno w postaci niedoli, biedy i sierot. Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia widząc potrzebę pomocy najbiedniejszym, a zwłaszcza dzieciom nabywają w Kartuzach dom (15.04.1921) przy ul. Gdańskiej 12. Celem Sióstr jest utworzenie domu szkolno - wychowawczego
W maju 1922 do Kartuz przybywają pierwsze Siostry: Teodora Kromolicka i Iza Schwencfeier, w tym również czasie przybywają do domu pierwsze dzieci. Liczba dzieci potrzebujących opieki bardzo szybko rośnie, dlatego też przyjeżdżają z Chełmna z Domu Prowincjalnego kolejne Siostry: Aniela Januszewska i Stanisława Niwczyk. Również w tym samym roku Siostry tworzą dom dla osób starszych i przedszkole dla dzieci z miasta.dla dzieci, nazwanego później sierocińcem. Dom został przebudowany z byłego hotelu, dlatego też przygotowanie go dla potrzeb dzieci wymagało dużego nakładu pracy i środków finansowych.
Uroczyste poświęcenie i rozpoczęcie pracy ma miejsce 3 listopada 1922 roku, gościem honorowym jest gen. Haller jako przewodniczący Czerwonego Krzyża. Na przełomie 1922/23 w domu przebywa już 70 dzieci, chłopców i dziewcząt. Siostry pomimo prowadzonych prac na rzecz dzieci i ludzi starszych starają się również o modernizację i upiększenie domu, a tym samym o polepszenie warunków życia powierzonym im dzieciom. W tym również czasie powstaje w kaplicy Sióstr boczny ołtarz Św. Antoniego, oraz ołtarz Św. Teresy od Dzieciątka Jezus na chórze, zostaje poświecona nowa Droga Krzyżowa.
W roku 1927 przebywa w domu już ponad 100 chłopców i dziewcząt, oraz kilka dziewcząt pracuje w szwalni założonej przez Siostry. W roku 1934 zaradzając potrzebom ciągle powiększającej się liczby dzieci dobudowano nowe skrzydło mieszkalne dla chłopców. Niestety wybuch II Wojny Światowej niweczy plany i działania Sióstr, które muszą opuścić Kartuzy. Siostry po zakończeniu działań wojennych w maju 1945 roku 22 powracają do Kartuz by kontynuować dzieło miłości na rzecz ubogich.
Niestety władze państwowe w roku 1949 odbierają Siostrom cały sierociniec, i przekazują go pod opieką Wydziału Oświaty miasta Kartuzy. Siostrom pozwolono pozostać na II piętrze domu gdzie mieściła się część mieszkalna Sióstr, ale również z tamtych pomieszczeń Siostry w roku 1955 zostają wyrzucone i muszą przenieść się na strych. Mimo tych trudnych warunków Siostry nadal służą najbiedniejszym poprzez opiekę nad chorymi, biednymi i przez prowadzenie otwartego punktu szycia kołder.
16 sierpnia 2000 roku Dom Dziecka i wszystkie pomieszczenia zostają zwrócone Zgromadzeniu, a od dnia 1 września Siostry wraz z personelem cywilnym zaczęły troszczyć się o powierzone im 60 dzieci by w jak najlepszy sposób przygotować je do samodzielnego życia.